MŚ 14': Najwięksi nieobecni vs. jedenastka Mistrzostw.

Lionel Messi, Cristiano Ronaldo, Iker Casillas czy Mario Balotelli... Media wciąż prześcigają się w wywodach, który z największych piłkarzy sięgnie po Mistrzostwo Świata w Brazylii. XX mundial to impreza, na której zobaczymy multum gwiazd, a nazwiska te będą elektryzować już nie tylko na boisku, ale także na trybunach i w czołówkach plotkarskich gazet. Są jednak tacy piłkarze, którzy z różnych względów na mundialu nie wystąpią, a bez wątpienia ich obecność rodziłaby w Brazylii równie duże emocje. Postanowiliśmy przyjrzeć się największym nieobecnym piłkarzom na mundialu, subiektywnie ustawić z nich 11-stkę mistrzostw, wybrać ławkę rezerwowych i ruszyć z tym składem na 11-stkę, która na Mundialu wybiegnie. Ci, których brakuje wcale nie byliby skazani na porażkę!

Bramkarz

Petr Cech vs. Manuel Neuer

Pierwszy z nich - legenda reprezentacji Czech oraz ekipy finansowanej przez Romana Abramowicza. Drugi - gwiazda reprezentacji Niemiec, który ma stanowić o sile naszych zachodnich sąsiadów na długie lata. Obaj są golkiperami na skalę światową, o którego biłby się każdy największy klub na świecie. Cech na mundial nie pojechałby pewnie nawet, jeśli Czechy zakwalifikowałyby się na Mistrzostwa Świata, gdyż dopiero miesiąc temu przeszedł operacje barków. Z tych dwóch bramkarzy wydaje się, że w lepszej formie jest jednak Niemiec, który w tym sezonie był najlepszym bramkarzem na świecie. Cecha z kolei w Chelsea Londyn ma zastąpić Thibaut Courtois, któremu do Niemca brakuje bardzo niewiele.

0:1 dla jedenastki mistrzostw.

Defensywa

Bronislav Ivanović vs. Pablo Zabaleta

Pojedynek najlepszych prawych obrońców Premier League. Obaj są już doświadczeni (Serb rocznik 84, Zabaleta - 85), ale eksperci są zgodni, że ta dwójka jeszcze długo może stanowić o sile swoich zespołów na prawej flance defensywy. Zabaleta to serce Manchesteru City, który był w składzie jeszcze przed przyjściem szejków, a wciąż znajduje miejsce w pierwszej 11-stce, obok gwiazd kupowanych za miliony. Z roku na rok robi ogromne postępy - jest jak wino, im starszy, tym lepszy. Ivanović to ściana nie do przejścia. Serb nie tylko świetnie przecina akcje drużyny przeciwnej, ale także strzela wiele goli, nie tylko po stałych fragmentach gry. W tym sezonie (pomimo braku sukcesów) to chyba Ivanović był w lepszej formie, pokazując że jest jednym z lepszych (najlepszym?) prawym obrońcą na świecie. Na MŚ nie pojedzie, bo Serbowie dali totalną plamę w eliminacjach.


1:1

Miranda vs. Thiago Silva
Martin Skrtel vs. Sergio Ramos

Dwóch kolegów z reprezentacji, którzy mieli w tym roku kosmiczny sezon. Szczególnie wielki w tym sezonie był Miranda, który w wieku 30 lat osiągnął szczyt swoich możliwości. Wraz ze swoim klubem - Atletico wygrał mistrzostwo Hiszpanii, a także doctarł do finału Ligi Mistrzów. Thiago Silva to ostoja reprezentacji Brazylii, którego niezwykle ceni sobie selekcjoner Luis Felipe Scolari. Ze względu na umiejętności punkt pewnie przyznalibyśmy Silvie, ale w tym wypadku - ze względu na formę dajemy go Mirandzie. 2:3

Skrtel miał również bardzo udany sezon, choć do mistrzostwa Anglii z Liverpoolem trochę zabrakło. To jednak on dyrygował defensywą klubu z Anfield i był jednym z najlepszych obrońców w Premier League. Słowak staje jednak do pojedynku z gigantem futbolu - Sergio Ramosem, który pisze nową historię Realu Madryt. Ramos strzela gole, asystuje, nie dopuszcza przeciwników we własne pole karne. Tutaj nie może być innej decyzji. Punkt dla zawodnika Hiszpanii.

3:3

David Alaba vs. Philip Lahm

Dwóch klubowych partnerów, którzy w Bayernie Monachium prowadzą boki defensywy. W naszym zestawieniu znaleźli się obaj na lewej flance, gdyż kapitan reprezentacji Niemiec grywać będzie także na lewej obronie (w zależności od tego, na kogo decydować będzie się menago Joachim Loew. Co ciekawe, Alaba w kadrze gra na każdej pozycji od lewej obrony po... atak. Punkt dajemy jednak Lahmowi, dla którego to już kolejne mistrzostwa, w których głód wygranej jest coraz większy. Czy tym razem, kapitan reprezentacji Niemiec sięgnie po upragniony tytuł?


3:4

Pomoc

Gareth Bale vs. Angel di Maria

Dwóch graczy Realu Madryt, bez których La Decima zapewne byłaby jedynie marzeniem. Królewscy w lecie mieli wydać na gwiazdę reprezentacji Walii rekordową sumę pieniędzy i ten transfer na pewno się im opłacił. Dwa ważne gola Bale'a w finale Pucharu Króla i bramka Lidze Mistrzów zwróciły pewnie fundusze Realowi trzykrotnie. Angel Di Maria z kolei zwariował w tym sezonie na punkcie... asyst. W tej dziedzinie Argentyńczyk był bezkonkurencyjny i jeśli nie jest zmęczony sezonem, jego piłki w pole karne mogą być kluczowe dla reprezentacji Argentyny i mogą zapewnić jej mundialowy sukces. Przyznać punkt któremukolwiek zawodnikowi oddzielnie jest niezwykle trudno, dlatego tutaj musi paść pierwszy remis.

4:5.

Aaron Ramsey vs. Luka Modrić
Kevin Strootman vs. Yaya Toure

Co by nie mówić i jak by nie patrzeć, w środku reprezentacja 11-stki Mistrzostw Świata nie ma sobie równych. Moglibyśmy wstawić tu jeszcze wielu innych zawodników a i tak tacy zawodnicy jak Ramsey, Strootman, Hamsik czy Jarmołenko nie mieliby szans przy takich gwiazdach futbolu. Ramsey tak jak i wyżej wspomniany Bale, czy taki zawodnik jak Giggs ma po prostu pecha. Reprezentacja Walii jest po prostu za słaba i pewnie nigdy nie dostanie się na MŚ. Luka Modrić z kolei, to kolejny zawodnik Realu Madryt, który w tym sezonie był gwiazdą zespołu, i który dzięki swojemu instynktowi rozgrywającego dał "Królewskim" nie jeden punkt. My z kolei dajemy pewny i mocny punkt Modriciowi.

4:6


Kevin Strootman był w tym sezonie asem AS Romy, a w razie udanych Mistrzostw Świata, Holender miał się przenieść na Old Trafford, gdzie nową kadrę kompletuje znający umiejętności zawodnika Louis Van Gaal. Na Mundial jednak nie pojechał, ze względu na kontuzję więzadeł krzyżowych. Z kolei jego przeciwnik - Yaya Toure jest w życiowej formie. Nikt nie ma wątpliwości, że to dzięki niemu Manchester City sięgnął w tym sezonie po mistrza Anglii. Zawodnik strzela piękne bramki, asystuje, przecina każdą akcje w środku pola. Mistrz nad mistrzami i chyba najlepszy środkowy pomocnik świata. Czy dzięki niemu WKS osiągnie na MŚ rekordowy wynik? Zobaczymy.W dwóch poprzednich Mundialach grali w grupie śmierci. Teraz mają łatwiej. Zdecydowany punkt dla zawodnika z Afryki.

4:7

Franck Ribery vs. Cristiano Ronaldo

Przykład walk tych zawodników mieliśmy nie tylko w Lidze Mistrzów, ale w wyścigu o Złotą Piłkę. W obu bitwach zasłużenie wygrał Cristiano Ronaldo, który w tym sezonie śrubuje rekord za rekordem. Portugalczyk był najlepszym piłkarzem w tym roku i nawet postawienie przy nim Messiego zupełnie mu nie umniejszy. Na Ribery'ego bardzo liczył sztab reprezentacji Francji i kibice Trójkolorowych, jednak uraz pleców okazał się zbyt poważny i nie zobaczymy charakterystycznego pomocnika w Brazylii. Francja jednak pokazała, że i bez niego świetnie sobie radzi - podczas wygranego sparingu z Jamajką 8:0. I tutaj dajemy punkt wielkiemu Ronaldo.


4:8.

Atak

Zlatan Ibrahimović vs. Lionel Messi
Robert Lewandowski vs. Luis Suarez

Zarówno atak nieobecnych jak i obecnych piłkarzy na MŚ jest po prostu kosmiczny. I w końcu doczekaliśmy się w tym zestawieniu Polaka! Jeśli chodzi o Zlatana, to ten po odpadnięciu z baraży powiedział "Mundial beze mnie, nie ma żadnego sensu, tam nie będzie czego oglądać". Trochę w tym przesady ale i sporo racji. Ibra potrafi zrobić z każdej piłki gola, a co najważniejsze dla kibicowskiego oka - prawie każda jego z bramek kandyduje do bramki sezonu. I na pewno tej ekwilibrystyki będzie nam na MŚ brakować. Lionel Messi z kolei ostatnio ma... bardzo kiepski czas. W sparingach reprezentacji nie raz zdarzało mu się wymiotować, w FC Barcelonie od jakiegoś czasu jego forma szła ku dołowi niż ku górze. Taka postawa najlepszego piłkarza na świecie może niepokoić. Ze względu na dodatkowe plusy artystyczne, tutaj punkt dla "Ibry". 5:8

Lewandowski - najlepszy napastnik w środkowej Europie, Suarez - najlepszy napastnik... na świecie? Chyba na to wygląda. Urugwajczyk co sezon w najlepszej lidze świata Premier League strzela niesamowitą ilość bramek, a Real Madryt już szykuje bagatela 130 milionów dolarów, na kupno napastnika Liverpoolu. Lewandowski to na pewno światowe TOP 5 i jego brakować na mundialu na pewno będzie, ale przy takiej reprezentacji... szkoda gadać. Dlatego tutaj z ciężkim żalem dajemy punkt Suarezowi. Kosmiczny sezon, kosmiczny.

5:9.

Ławki rezerwowych

Nieobecni:                                                                                        Obecni:

Victor Valdes                                                                                                       Iker Casillas

Neven Subotic                                                                                                     David Luiz
Łukasz Piszczek                                                                                                  Giorgio Chiellini
Landon Donovan                                                                                                 Mesut Oezil
Marco Reus                                                                                                         Toni Kroos
Radamel Falcao                                                                                                    Karim Benzema
Arda Turan                                                                                                          Sergio Aguero


Prawa ławka silniejsza, punkt dla obecnych - 5:10.

Nieobecni zostali pokonani - zupełnie jak w życiu przez naturę lub kiepskie wyniki swoich reprezentacji w eliminacjach - ale nie mają czego się wstydzić. Obecnych na MŚ i wielkich gwiazd futbolu po prostu jest więcej, natomiast piłkarzy którzy do Brazylii ostatecznie nie pojechali i tak jest sporo. Zarówno tych, którzy mają cienkie kadry, jak i tych pechowo kontuzjowanych. Ta drużyna na pewno zrobiłaby wielki szum i dojście do finału byłoby dla nich jak najbardziej możliwe. Pomieszać kadry na szczęście się nie da, a o tym, gdzie przynależą decyduje obywatelstwo.

Czytaj więcej

Paulinho - diament upaprany w polskim błocie

Tę historię wszyscy już znamy. Dzisiejsza gwiazda Canarinhos, o którą biło się pół Europy, grała kiedyś w Polsce. Były ligowiec przeszedł właśnie z Corinthians do Tottenhamu za kwotę 20 mln euro, czyli jakieś pięć razy więcej niż ówczesny budżet ŁKS-u. 99,7 % kibiców dowiedziało się o krótkim pobycie Paulinho w Polsce, dopiero po debiucie w reprezentacji Brazylii, we wrześniu 2011 roku. Nowy nabytek Tottenhamu Hotspur do dzisiaj spędza sen z powiek działaczy i kibiców. Nie mieści się w głowie, że piłkarz o statusie światowej gwiazdy, błyszczący dzisiaj u boku Neymara, jeszcze nie dawno strzelił bramkę Startowi Otwock na polskim klepisku, grając m.in. z Arkadiuszem Mysoną.

Tutaj nie chodzi o to, że wypuściliśmy z Polski piłkarza, który dałby naszej lidze nie wiadomo ile. Jeśli już, pewnie trafiłby za 200 tysięcy euro do Legii, teraz grałby gdzieś w Krasnodarze - to bardzo prawdopodobny scenariusz. Bardziej zadziwia mnie fakt, że mając w Polsce talent czystej wody, pozwolono mu odejść ot tak. Nie trafia do mnie argumentacja polskich dziennikarzy, którzy znajdują usprawiedliwienie dla ówczesnego sztabu szkoleniowego. Bo kiedy Paulinho wyjeżdżał z powrotem do ojczyzny, inne polskie kluby pozwoliły mu odejść, bo kibice go nie zatrzymali. Kibice? To ŁKS miał go u siebie, trenerzy widzieli go na co dzień. Skoro już mamy pretensje do całego środowiska, uderzmy w Tottenham i trenerów Ramosa i Redknappa, bo mogli sobie wziąć piłkarza z Łodzi za free, a tak Koguty muszą dzisiaj zapłacić 20 mln euro. Czyż nie? Brazylijczyka w ŁKS-ie trenował m.in. Marek Chojnacki - dzisiaj trener Zawiszy Rzgów. Dla niewtajemniczonych: Rzgów - zadupie miejscowość w województwie łódzkim o liczbie mieszkańców niespełna 3,500 tysiąca.

Należy postawić kluczowe pytanie: dlaczego w polskim klubie nie poznano się na talencie przyszłego znakomitego piłkarza? Proste pytanie, prosta odpowiedź... Bo to Brazylijczyk, a przede wszystkim obcokrajowiec, których szczególnie w tamtym okresie u nas nie brakowało. Trudno było odróżnić kogoś rodem z zaciągu "truskawkowego" od dobrego zawodnika. Dużo bardziej od Paulinho zastanawia mnie sprawa Lewandowskiego. Bo Legia Warszawa uważana za najlepszy klub w Polsce, klub z najlepszym zapleczem nie poznała się na najlepszym polskim piłkarzu od czasów Zbigniewa Bońka, mimo tego że Lewandowski trenował nieopodal stadionu Legii, w Delcie. Ilu takich jak on gra teraz w niższych ligach kontynuując już tylko amatorsko zmarnowaną karierę?

Jose Paulo Bezzera Maciel Junior znany światu jako Paulinho, trafił do ŁKS-u z FC Wilno w lecie 2007 roku. Wcześniej grał w prowincjonalnym klubie Pao de Acucar, gdzie zaczynał przygodę z piłką. Jego transferem zajmowała się i zajmuje się do dzisiaj firma KGM Sports, która wręcz specjalizuje się w lokowaniu Brazylijczyków w różnych ligach europejskich, nawet na Litwie czy w Mołdawii. Pod egidą KGM znajdują się jeszcze m.in Sammir z Dynama Zagrzeb i Ewerton z Andży Machaczkała. Debiut w barwach ŁKS-u przypadł na dzień 15 września 2007 roku i mecz z Zagłębiem Sosnowiec. ŁKS wygrał 3:0 pod wodzą trenera Wojciecha Boreckiego - dzisiaj prezesa Podbeskidzia. Paulinho nie cieszył się zbytnim uznaniem. Wystąpił w siedemnastu meczach Ekstraklasy w sezonie 2007/2008, ale raczej były to końcówki spotkań. Zagrał jeszcze cztery mecze w Pucharze Ekstraklasy i jedno w Pucharze Polski, gdzie jak już wspominałem, strzelił bramkę Startowi Otwock. W dniu debiutu Paulinho miał dokładnie 19 lat i 52 dni.

Podejście do nowo pozyskanych piłkarzy w polskich klubach... Możemy się tylko domyślać, jakie było. Przyjechał wystraszony, cichy chłopak do obcego kraju, a tutaj kompletna amatorka. Pewnie miał potencjał już wtedy, ale nie mógł tego pokazać na łódzkim kartoflisku, wśród kolegów - amatorów, których, o zgrozo, nazywa się polskimi piłkarzami zawodowymi. Paulinho nie raz przeżywał chwile załamania w kompletnie obcym dla niego miejscu. W Otwocku ofiarą dzisiejszego kumpla Neymara padł niejaki Dawid Bułka, o którym nic nie wiem, przyznaję. Wiem tylko, że dalej gra w Otwocku. Było to największe osiągnięcie Paulinho w Polsce, bo ze składu łodzian wygryzł go pupilek miejscowego środowiska - Mladen Kascelan. Ten sam piłkarz, który dzisiaj kopie piłkę w drugoligowym Arsenalu Tuła z Rosji.

Mimo wszystko, w ŁKS-ie Łódź nie upatruję winy. Prawa do zawodnika posiadał niejaki Algimantas Breiskas, pomagający przy transferze do Europy. To po stronie litewskiej była większość praw do zawodnika. W Polsce Paulinho przebywał trochę na zasadzie wypożyczenia.

Do całej sprawy podchodzę na chłodno. Wielki piłkarz, który kiedyś grał w polskim klubie to tylko ciekawostka, którą można przytoczyć tak samo, jak osobę Rodrigo Moledo, który po odstrzeleniu przez Odrę Wodzisław znalazł angaż w Metaliście Charków. Pięć milionów euro zapłacone przez Ukraińców na wszystkich zrobiło wrażenie. W całej sprawie Paulinho i Łódzkiego Klubu Sportowego frapuje mnie jedna rzecz. W wywiadzie dla ESPN zawodnik wspomina Litwę i Polskę wręcz jako miejsce kaźni dla piłkarza. Bez infrastruktury, bez perspektyw, jak w kraju trzeciego świata. To nie jest dobra reklama dla naszej piłki, a przede wszystkim naszego kraju. Chciałbym, żeby każdy obcokrajowiec wyjeżdżający od nas z kraju nie wspominał o rasizmie i wszelakiej patologii. A o Paulinho musimy natychmiast zapomnieć, bo dzisiejsza ranga tego piłkarza to żadna nasza zasługa i medal nam się za to nie należy.

Czytaj więcej

Ekscentryk Al Fayed i jego zabawka

O właścicielach angielskich klubów zostało napisane już chyba wszystko. Splendor, bogactwo, wydawanie kasy lekką ręką na piłkarzy i przeróżne fanaberie, które są coraz to bardziej absurdalne. Zapraszam na opowieść o właścicielu, który traktuje swój klub instrumentalnie i nawet się z tym nie kryje. Kto odważyłby się postawić pod stadionem pomnik Michaela Jacksona? To jest właśnie cały Mohamed Al Fayed.

Jest rok 1997 rok. Fulham FC gra na trzecim szczeblu rozgrywek w Anglii i nie idzie im zbyt dobrze. Kadra jest przestarzała, a sam klub balansuje na granicy bankructwa. Pomocną dłoń wyciąga znany w Anglii człowiek - Egipcjanin, Mohamed Al Fayed. Zaczyna się od buńczucznych zapowiedzi. W Anglii będzie nowa potęga! Zostaniemy nowym Manchesterem United! - zapowiadał. Kibice z Craven Cottage zacierali ręce. Tymczasem rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Po ponad 15 latach urzędowania właściciela, sam klub nie osiągnął wielkich sukcesów. Największy to awans do finału Ligi Europy w sezonie 2009/2010. To nic w porównaniu do zapowiadanych sukcesów, jednak na taki stan rzeczy poskładało się kilka faktów z ostatniego dziesięciolecia. Także, a może nawet przede wszystkim faktów z prywatnego życia Al Fayeda.

Na zapowiedziach się skończyło, ale początek był bardzo obiecujący. Kupione za 6,7 mln funtów Fulham w pięć lat dostało się do Premier League. Zapał Al Fayeda do piłki nożnej chyba się skończył. Sezon 2001/2002 pokazał, że ekipie The Cottagers do czołówki jeszcze daleko. W 2003 roku na oczach Al Fayeda Chelsea przejmował Roman Abramowicz, który już wtedy dysponował kilkakrotnie większym budżetem. Zrozumiał on chyba, że na prymat w Anglii jest chyba zbyt biedny. Swój klub zaczął wykorzystywać marketingowo. Zawsze dbał o to, aby wokół niego zrobiło się dużo szumu. - Kocham piłę nożną, nie przybyłem tu, aby zarabiać na klubie - zapewniał. 

Al Fayed nigdy nie był rozrzutny. Raczej dbał, aby klub nigdy nie popadł w niebyt i nie spadł do Championship. Najdroższy transfer to Steve Marlet (11,5 mln funtów z Olympique Lyon). Te nieco nowsze : Andy Johnson (11 mln funtów z Evertonu), Bryan Ruiz (10 mln funtów z Twente Enschede). W kwestii transferów na Fulham cieniem kładzie się transfer Edwina van der Sara do Manchesteru United za 2 mln funtów - kwotę wręcz śmieszną, biorąc pod uwagę jeszcze 6 lat gry Holendra na światowym poziomie na Old Trafford. Obecnie kadra Fulham to średniacy, wśród których są wybitne jednostki z niezłym CV. Berbatov, Stekelenburg czy Amorebieta.

Przez lata Fulham nie zbliżył się do innych londyńskich klubów - Tottenhamu czy Arsenalu. Skazani na środek tabeli, ewentualnie od czasu do czasu zakręcili się koło miejsca dającego awans do Pucharu UEFA, a później Ligi Europy. Nawet w pamiętnym sezonie, kiedy udało się osiągnąć finał, nadal pamiętano, że wtedy Fulham dostało się do europejskich pucharów tylko dzięki klasyfikacji Fair Play. Droga do finału wiodła m.in przez Wilno i rosyjski Perm. Al Fayed nigdy później nie sugerował, że ma aspiracie sięgające Ligi Mistrzów. Taki stan rzeczy jak dzisiaj bardzo mu odpowiada.

Właściciel Fulham to nie jest kryształowa postać, raczej jest ulubieńcem brytyjskich bulwarówek. Jako właściciel wielkiego i luksusowego domu towarowego -  Harrods, potrafił zwolnić pracownika, bo był ciemnoskóry. Zatrudniał blondynki, bo ma do nich słabość, czasami wciskał im do stanika banknoty o wysokim nominale - taki obraz przedstawiają media. Al Fayed często oskarżany jest o ksenofobię. Podobno średnia długość pracy wynosiła wtedy trzy miesiące. W maju 2010 Al Fayed sprzedał Harrodsa katarskiej spółce Qatar Investment Authority za bagatela 1,5 mld funtów. Pieniędzmi podzielił się z bratem - Alim Al Fayedem - współwłaścicielem Harrodsa.

Mohamed Al Fayed to wpływowy biznesmen, który w Wielkiej Brytanii mieszka od wielu lat. Wielkim ułatwieniem, a także punktem honoru dla niego jest posiadanie brytyjskiego obywatelstwa. Nie doczekał się, mimo tego że pierwsza aplikacja o obywatelstwo została złożona w 1993 roku. Egipcjanin próbował jeszcze wielokrotnie, ale bezskutecznie. Głównym argumentem brytyjskich urzędników był fakt, że petent oskarżony był o uprzedzenia rasistowskie, przywłaszczanie dużych sum pieniędzy i korupcję, do której się przyznał. Chodziło o przekupywanie polityków, którzy ułatwiali mu prowadzenie interesów. Al Fayed odpowiada, że to on oddał trenera Kevina Keegena reprezentacji Anglii. Oskarżał też brytyjskie służby specjalne o zabójstwo księżnej Diany i jego syna - Dodiego. Według niego zabójstwo zleciła rodzina królewska, która miała nie akceptować, aby księżna związała się z Arabem. Paryski wypadek z 1997 roku miał być ukartowany. W Harrodsie nakazał postawić pomnik z napisem "Niewinne ofiary".

Al Fayed najprawdopodobniej kupno Fulham traktował jako inwestycję, dzięki której miał dostać upragnione obywatelstwo. - Mieszkam tu od lat, płacę miliony funtów podatku, a oni nie chcą dać mi obywatelstwa, które mi się należy? - grzmiał. Nie udało mu się do dzisiaj. Pozwolenia na odejście Keegena używał jako koronnego argumentu. Jak na zagranicznego właściciela był bardzo cierpliwy w stosunku do trenerów. Zwalniał ich średnio co 1,5 roku. Martin Jol, Roy Hodgson, Mark Hughes, Jean Tigana, Karl-Heins Riedle - nazwiska bardzo zacne. Al Fayed nienawidził ludzi, którzy odchodzili, bo mieli atrakcyjniejsze oferty z innych klubów. Jedną z takich osób był trener Roy Hodgson. Po sezonie, w którym dotarł z Fulham do finału Ligi Europy, odszedł do Liverpoolu.  Rozzłoszczony Al Fayed wykrakał wtedy, że Liverpool pod wodzą Hodgsona na pewno będzie grał gorzej niż dotychczas. Sprawdziło się, bo Liverpool pod wodzą dzisiejszego selekcjonera reprezentacji Anglii znacznie obniżył loty. Druga taka osoba to Mark Hughes, który odszedł do Manchesteru City. - Odchodzę, bo chcę się dalej rozwijać. Zostawiłem w klubie solidne podstawy. - powiedział. Dał w ten sposób do zrozumienia wszystkim, że praca w Fulham nie jest perspektywiczna. Akurat z Hughes'em właściciel Fulham wiązał duże nadzieje, nawet przebąkiwał coś o mistrzostwie Anglii po wspaniałym początku sezonu. 

Fulham Londyn to w Anglii klub niezbyt lubiany. Ludzie w Europie myślą, że to kibice Chelsea FC są "arystokratami", podczas kiedy kibole Chelsea to w większości niziny społeczne. To na Craven Cottage zasiadają tzw. pikniki - jak to w Polsce zdarza się mówić. Kibice Fulham jako bogacze są wyszydzani przez resztę ligi. Do historii przejdą zwroty wyśpiewywane w kierunku kibiców The Cottagers - Does your butler Knows you are here? (czy wasz służący wie, że tu jesteście?) Albo - You drink only white wine (pijecie tylko białe wino.) Kulturalnie prawda?

Czytaj więcej

El chico de oro - Isco

Kiedy Abdullah bin Nasser Al Thani zaczął wycofywać się z Malagi, wydawało się, że to już koniec. Koniec klubu w Primera Division, koniec z bajecznym składem. Symbolem rozpadu drużyny stało się odejście Santiago Cazorli do Arsenalu Londyn za pieniądze dużo mniejsze od kwoty odstępnego. Pogrążony w kryzysie klub miał już się nie podnieść, a tymczasem pojawiły się nowe gwiazdy, jak choćby Isco. Przyroda nie znosi próżni.

Francisco Roman Alarcon Suarez znany bardziej jako po prostu Isco urodził się 21 kwietnia 1992 roku w hiszpańskiej miejscowości Banalmadena, gdzie rozpoczął treningi w miejscowym klubie Atletico Benamiel. W Hiszpanii zaczęła rodzić się znakomita generacja piłkarzy, więc ciężko było się przebić. Isco przez krótki okres czasu trenował z Polakiem - Adrianem Wójcikiem (rocznk 1994), który dzisiaj gra w juniorach Betisu Sevilla. Isco jako młody piłkarz nie imponował warunkami fizycznymi. Do drugiej drużyny Valencii CF trafił "hurtem" wraz z innymi piłkarzami Atletico. To właśnie w pobliżu Estiadio Mestalla uczył się piłkarskiego rzemiosła. Pierwotnie włączono go do pierwszej drużyny, lecz potem zdegradowano do Valencii B.

W Valencii zaczęto poznawać się na jego talencie, ale bardzo duża konkurencja nie dawała możliwości częstej gry. Isco większość swoich spotkań w barwach Valencii CF rozegrał w Copa del Rey. Dobrymi występami w rezerwach Valencii zwrócił na siebie uwagę Malagi CF, dopiero co zakupionej przez nowego właściciela z Bliskiego Wschodu. Transfer z 2011 roku nowy klub kosztował 6 mln euro, co wtedy było sumą wręcz śmieszną. Isco przybył na La Rosaleda jako bardzo obiecujący piłkarz, lecz tylko zmiennik Santi Cazorli.

Isco już w sezonie 2011/2012 poczynał sobie bardzo dobrze w barwach Boquerones - był trzecim strzelcem klubu i wtedy zaczęto wróżyć mu świetlaną przyszłość. Kryzys Malagi okazał się dla niego błogosławieństwem, gdyż po odejściu Cazorli to w nim upatrywano nowego dowódcę gry ofensywnej, choć miał dopiero 20 lat. Trener Manuel Pellegrini nie miał wyjścia i zaczął stawiać na młodą gwiazdę. Wielką szansą dla klubu był awans do Ligi Mistrzów. Wygrany dwumecz z Panathinaikosem dał nadzieję, że uda się  zatrzymać chociaż część zawodników i przynajmniej uniknąć wielkiego krachu finansowego.

18 września 2012 roku - to tego dnia cała Europa usłyszała o Isco i nie tylko. Do Hiszpanii przybył dumny Zenit Sankt Petersburg, który wydawał dziesiątki milionów euro na lewo i prawo. Malaga jako bankrut miała być tylko dostarczycielem punktów, a tymczasem Ruscy dostali wielki łomot. Wynik (3:0)  był sensacją i zapowiedzią ogromnego sukcesu. Isco jeszcze w barwach Valencii CF zaliczył dwa małe epizody w Lidze Mistrzów, tymczasem z Zenitem strzelił gola już w 3. minucie meczu. Na 2:0 wynik podwyższył Javier Saviola, a w końcówce bramkę numer 3 zdobył Isco, dobijając zszokowanych rywali. Gwiazda młodzieżowej reprezentacji Hiszpanii błyszczała także w lidze. Znakiem rozpoznawczym piłkarza były fenomenalne, nieprawdopodobne wręcz asysty. W listopadzie został wybrany odkryciem roku w Primera Division. 22 grudnia strzelił bramkę Realowi Madryt w wygranym (3:2) meczu. Dzień wcześniej wręczono mu nagrodę Golden Boy (Złoty Chłopiec) dla najlepszego zawodnika młodego pokolenia grającego w Europie. Było to głosowanie 30 dziennikarzy z najpoważniejszych gazet Starego Kontynentu. - Jestem wniebowzięty. To coś cudownego. Kiedy patrzę, kto dostawał tą nagrodę w przeszłości, dostaję gęsiej skórki. To same wybitne nazwiska jak Messi. To będzie dla mnie bodziec, żeby zostać prawdziwą gwiazdą jak moi poprzednicy - mówił dumny zwycięzca po ogłoszeniu wyników.


Lionel Messi to w życiu młodego Hiszpana bardzo ważna postać, wzór do naśladowania. Codziennie biega z Messim po ogródku... ale z psem - labradorem, którego nazwał właśnie na cześć argentyńskiej gwiazdy futbolu. Samego Isco często porównuje się do innego piłkarza FC Barcelony - Andresa Iniesty. Tak jak on - ma szybkość, drybling i skłonność do strzelania goli. W Hiszpanii Isco uważany jest za naturalnego następcę Iniesty w reprezentacji Hiszpanii. Vicente del Bosque otwarcie przyznaje, że wierzy w Isco w kontekście nadchodzącego mundialu w Brazylii, ale na dzień dzisiejszy w jego drużynie jest zbyt duża konkurencja, żeby mógł regularnie w niej grać. W reprezentacjach juniorskich sięgnął po brązowy medal MŚ U-17 w 2009 roku  i tytuł mistrza Europy U-21 w roku bieżącym.

Wspólnie z kolegami dotarł do ćwierćfinału Ligi Mistrzów. Kibice w Hiszpanii zgodnie podkreślają, że to młody Isco był architektem sukcesów Malagi. Już w zimie wpłynęła oferta opiewająca na 16 mln euro, którą  Malaga wyśmiała. Pół roku później odchodzi do Realu Madryt za 27 mln euro, mimo dużego zainteresowania Manchesteru City i trenera Manuela Pellegriniego, który dopiero co objął angielską ekipę. Isco od najmłodszych lat deklarował się jako "antimadritista" i fan Messiego, więc wybór może dziwić.



W Realu Madryt piłkarz jest elementem "hiszpanizacji". Florentino Perez wyszedł z założenia, że zasilenie składu młodymi Hiszpanami daje nadzieje na rychłe sukcesy, świetlaną przyszłość i zmianę image Realu, który nieco podupadł pod wodzą Jose Mourinho.

Isco wypada życzyć wszystkiego najlepszego. Napisanie tego artykułu było dla mnie czystą przyjemnością.

                                          Kamil Rogólski

  

Czytaj więcej

Menadżerska mafia

Telenowela, o ładnie brzmiącym tytule, „Transfer Lewandowskiego” trwa w najlepsze już od kilku dobrych miesięcy.

Odcinek 23 – „Alex Ferguson zapisał nazwisko polskiej gwiazdy w notesie!”

Odcinek 56 – „Uli Hoeness przeznacza miliony ze szwajcarskiego konta na Lewandowskiego!”

Odcinek 88 – „Arturo Vidal zmuszony szukać nowego pracodawcy. Conte kupił Lewego!”

Odcinek 137 – „Robin strzeż się, nadchodzi Polski Golleador!”

Odcinek 194 – „Szejkowie sprzedają ziemie i zbierają na Lewandowskiego!”

Odcinek 213 – „Nie możesz pokonać wroga? Spraw by był Twoim przyjacielem. Lewy jednak na Bernabeu!”

Odcinek 367 – „Kucharski wyznaje Kuźniarowi. – To jednak będzie Bayern!”

Odcinek 459 – „Borussia walczy o swoją gwiazdę i blokuje transfer do największego wroga!”

Przyznam, że z początku sam czytałem te brednie, bo kto nie chciałby przeczytać o wielkich markach, które biją się o Polaka? Ale teraz, po kilku tysiącach artykułów i zaśmieceniu całego internetu tym gównem, odechciewa się nawet spojrzeć kątem oka na zbitek liter, które w ostateczności tworzą to nazwisko. Lewandowski.

Może i Lewy ma w sobie „to coś”. Może nadawałby się do Bayernu, czy Realu.

Ale jest ktoś, kto to wszystko, całą tą karierę, rozwala już teraz. Gdy jeszcze na dobre się nie rozpoczęła.

Cezary Kucharski.

Tak… Szanowny Pan Kucharski, bo chyba tak kazałby do siebie mówić. Polski piłkarz, reprezentant Polski, poseł na sejm VII kadencji i menadżer piłkarski, via wikipedia oczywiście.

Menadżer. Dumnie brzmi. Niby licencjonowany, ale licencję w naszym kraju zawsze zdobywał ten, który miał ją zdobyć. A, że ktoś taki jak Kucharski chciał ten papierek mieć i trochę się zabawić w agenta, to cel w końcu osiągnął.

Ciekawe czy potrafi wyliczyć kwotę ekwiwalentu za wyszkolenie…

Większość agentów w Polsce, bo wyjątki się zdarzają, to niezbyt ciekawe osoby. Czasem mam wrażenie, że gdyby to było dozwolone, działaliby jak mafia.

Dajmy na to taki Kucharski.

Podpisuje wszystko co się rusza, niezależnie czy ma 10, czy 30 lat. Czy jest człowiekiem, czy myszoskoczkiem. Byleby miał choć trochę talentu i można by na nim zarobić. Choćby w cyrku.

Gdy już upoluje sobie taką ofiarę, nie odpuści zanim nie dopnie swego. We wszystkim pomaga umiejętność wciskania kitu i kilka sejmowskich pensji, za które można zawodnika zaprosić do hotelu, kupić jakieś dobre jedzenie i zaprezentować swój nowiutki zegarek oraz sportowy wóz.

Później wystarczy już tylko rzucić kontrakt na stół, włożyć chłopakowi piórko w rękę i rzucić:

- Czas na podpis!

Większość nabiera się na śpiewkę o wielkiej karierze, wiecznej sławie, milionach na koncie i tabunie kobiet czekającym przed willą nad Lazurowym Wybrzeżem. Teraz jest łatwiej, bo wyszedł strzał życia, czyli ten niczemu winny, Lewandowski.

Są jednak tacy, którzy, ku wielkiemu zdziwieniu Pana Posła, odmawiają.

Nie wiem czy Szanowny Pan Kucharski zechce wysłuchać rady od zwykłego śmiertelnika, ale mam jedną.

Jest sposób żeby skuteczność wzrosła do 100%. Wystarczy podjechać samochodem po delikwenta pod siedzibę klubu, zakneblować mu usta, włożyć do bagażnika i wywieźć gdzieś w pola. Wtedy na pewno się zgodzi.

Po co bawić się w mafię, jeśli można nią być?

Obserwuj @kczyzycki

Czytaj więcej

Radamel Falcao, czyli El Tigre tylko dla przeciwników

Radamel Falcao pojawił się w Europie niemalże znikąd, Europa przyzwyczaiła się do tego, że FC Porto kupuje piłkarzy z Ameryki Południowej, więc napastnik z Kolumbii nie zwracał na siebie uwagi przy transferze. Ale nawet Portugalczycy mogli być zszokowani, jak wielkiego piłkarza udało im się ściągnąć na Stary Kontynent. Według dużej grupy ekspertów Falcao to piłkarz numer 3. po Messim i Ronaldo. Zapraszam na artykuł o piłkarzu, który jest bezlitosny dla rywali na boisku, a poza nim jest człowiekiem szlachetnym i o szczerozłotym sercu...

Radamel Falcao Garcia Zarate urodził się 10 lutego 1986 roku w małej kolumbijskiej miejscowości Santa Marta nad Morzem Karaibskim w departamencie Magdalena. Mały Radamel jak większość - zaczął grać na uliczkach miasteczka między budynkami, ale nie były to żadne slumsy. Często grał na boso i wracał z obdartymi nogami, ale jak tylko się zagoiło, czym prędzej wracał do kolegów i do ukochanej piłki. Jego ojciec Radamel Enrique Garcia swego czasu był znanym bejsbolistą - grał w klubie El Vigia w Wenezueli, ale też był piłkarzem - obrońcą, reprezentantem Kolumbii, o czym nie każdy wie. - "Syn chciał pójść w stronę baseballa, ale na szczęście wybrał futbol. Chodził do szkółki piłkarskiej El Vigia, a chłopcy z sekcji baseballa zostawali po zajęciach, żeby jeszcze trochę potrenować. Radamel do nich dołączył, chciał złapać piłkę i dostał w nos. Upadł, wszyscy zaczęli się z niego śmiać. Wrócił do domu wkurzony (z hiszp. cabreado) i poprosił, żebym nauczył go grać w baseball. Od tamtej pory równolegle z piłką nożną uprawiał baseball. Byłem zaskoczony, kiedy trener powiedział mi, że mój syn jest znakomity, bo ma refleks i jest niesamowicie szybki" - mówi ojciec piłkarza. Po jakimś czasie szanowny tatuś zmienił klub i przeprowadził się na zachód Wenezueli, gdzie mały Radamel skupił się już tylko na futbolu.

- "Ja po prostu kocham piłkę nożną, gram w nią wszystkimi zmysłami. Moi koledzy w dni wolne od szkoły szli na dyskoteki, a ja brałem piłkę i trenowałem. Nie chciałem korzystać z życia wzorem innych. Dla mnie liczyła się tylko piłka. W Argentynie byłem młodym piłkarzem i nie raz nachodziły mnie myśli, żeby się poddać, ale wytrzymałem. Nie chciałem, żeby wszystkie moje wysiłki poszły na marne" (hiszp. residuos). Ojciec miał duży wpływ na osobowość wschodzącej gwiazdy piłki. Był klasycznym przykładem sytuacji, gdzie ojciec jest wzorem dla syna. To dlatego Radamel Falcao jest dziś taki wyjątkowy. Dbał o to, żeby nigdy nie uderzyła sodówka i żeby stąpał twardo po ziemi, nigdy nie dał sobie narzucić zadania. Enrique Garcia świetnie zadbał też o zabezpieczenie finansowe swojej rodziny. Nigdy nie głodowali, było ich stać na normalne życie. - Zawsze dawałem dobry przykład mojemu synowi. Nie chodziłem pijany, zawsze postępowałem zgodnie z zasadami. Powtarzałem mu do upadłego, że futbol jest po to, żeby czerpać z niego maksimum radości i szczęścia - wspomina

Tatuś może być zadowolony. Radamel junior to dzisiaj człowiek o gołębim sercu i niezwykle skromna osobowość. - Na boisku zawsze staram się dawać z siebie wszystko. Nie jestem żadnym idolem, a już na pewno nie będę mówić, że jestem w gronie najlepszych piłkarzy świata. Cieszę się z gry w piłkę i chce się rozwijać - mówi dzisiaj Falcao. Od czterech lat ten znakomity piłkarz gra już w Europie - ani razu nie wybuchła żadna afera z alkoholem i prostytutkami w tle. Radamel jest oddanym kochającym mężem, któremu nie zabawy w głowie. Obraca się w gronie tylko najbliższych przyjaciół, nigdy kosztem treningów. Pracowitość to główna rzecz, dzięki której napastnik jest dzisiaj tak wielki. Oczywiście oprócz ogromnego pokładu talentu.

W jego życiu wiara w Boga to najważniejsza rzecz, o czym nie boi się mówić i demonstrować. - Po wygraniu Ligi Europy wszedłem do pokoju hotelowego, uklęknąłem i podziękowałem Bogu - wyznaje. - Staram się żyć zgodnie ze słowem Bożym, zamieniać je w czyn. Czytam biblię i modlę się, jestem pewien, że to pomaga mi na boisku i poza nim - dodaje. Po strzeleniu bramki w finale Ligi Europy 2011 w barwach FC Porto Falcao odsłonił napis pod koszulką - With Jesus you will never be alone (Z Jezusem nigdy nie będziesz sam.) Rok później po zwycięstwie w finale tych samych rozgrywek już w barwach Atletico Madryt miał podkoszulek z napisem - Belive. And you will see the glory of god. (Wierz, a zobaczysz chwałę Boga.) Swoją późniejszą żonę poznał w kościele w Buenos Aires, w czasach występów w River Plate. Według powtarzanej anegdoty już wtedy powiedział - >ona będzie moją żoną...<. Wybranka nazywa się Lorolei Dahiana Taron - jest Argentynką niemieckiego pochodzenia. Śpiewa i komponuje piosenki, zapewnia, że jej utwory są zainspirowane miłością do męża. Są małżeństwem od 2007 roku.

Skoro już wiemy, że Falcao jest chodzącym ideałem, skupmy się na jego karierze. Szansa na zaistnienie w poważnym futbolu pojawiła się w wieku 13 lat. Zadebiutował w Lanceros - zespole występującym wówczas w kolumbijskiej II lidze. Szybko zwrócił na siebie uwagę większych klubów. Transfer do największego klubu w Kolumbii - Milionariosu Bogota był na tyle zaszczytem, co utrapieniem, bo Falcao jako młodziutki chłopak w ogóle tam nie grał. Mimo wszystko zainteresował się nim jeszcze większy klub - argentyński River Plate, gdzie jego kariera zaczęła nabierać rozpędu. To właśnie za czasów gry w River nadano mu przydomek El Tigre. W sportowym programie argentyńskiej telewizji - "Futbol de Primera" jeden z zaproszonych ekspertów określił go mianem - El tigre de la cancha (tygrys boiska). W 2005 roku zadebiutował w lidze argentyńskiej, przez rok dzielił szatnię z Gonzalo Higuainem. W 2006 roku przytrafiła mu się straszna kontuzja - zerwanie więzadeł krzyżowych. Do tej pory uważa, że to Bóg pozwolił przezwyciężyć ten najgorszy okres w życiu. 2007 rok należał już do niego. Został liderem drużyny, pojawiła się oferta z ligi meksykańskiej w 2008 roku, konkretnie z America Cali, ale jemu marzył się transfer do Europy. Pojawiły się oferty z kilku klubów europejskich m.in. z Rosji, ale wybrał  Porto, które ma wielką reputację w tamtym regionie świata.

W Portugalii na początku był jednym z wielu, potem stał się niekwestionowaną gwiazdą ligi obok Hulka. Już wtedy pojawiły się oferty z Chelsea, Milanu. Nieoczekiwanie Falcao trafił do Madrytu, ale nie Realu, tylko Atletico. W Madrycie stał się pierwszym piłkarzem w historii, który zdobył dwa razy z rzędu Ligę Europy (wcześniej Puchar UEFA, Puchar Miast Targowych). Wiadomo było już wtedy, że to znakomity piłkarz. W 2012 roku w meczu o Superpuchar Europy strzelił Hat-Tricka w wygranym 4:1 meczu z Chelsea Londyn. Wtedy zaczęto już otwarcie mówić o rywalizacji z Leo Messim i Cristiano Ronaldo. Najbardziej zagorzali fani twierdzą wręcz, że ich ulubieniec jest najlepszy, bo ani Messi, ani Ronaldo nie powtórzyliby wyczynów Falcao w klubie dużo słabszym od Realu i Barcelony - Atletico. Falcao stał się najbardziej rasowym strzelcem, którego określa się mianem klasycznej "9". Według anegdoty zawsze schodząc z boiska, musi skierować piłkę do bramki. Podczas rozgrzewki przed  pamiętnym meczem o Superpuchar Europy z Chelsea uderzył piłkę, która poszybowała ponad bramką. Podszedł trochę bliżej, piłka otarła się o słupek. Zirytowany Radamel z całej pary uderzył z 11 metrów. To pewnie takie przyzwyczajenia pozwalają mu strzelać pięć bramek w jednym meczu Primera Division (Atletico 6:0 Deportivo). Kiedyś w River Plate strzelił siedem bramek, więc jeszcze musi próbować.

Radamel Falcao stał się ostatnio bohaterem głośnego transferu do AS Monaco. Kwota transferu wyniosła bagatela 60 mln euro. Kibice w całej Europie rzucają tezy mówiące o materializmie Kolumbijczyka. Gdyby tak było, nie przeszedłby do Atletico w 2011 roku. Falcao to dla nas wciąż zagadka. Nie gra w Lidze Mistrzów, ale jest jednym z najlepszych piłkarzy grających w Europie. Najbliższy sezon dalej nie rozwieje tej zagadki, bo będzie grał w beniaminku Ligue 1. Nie zmienia to faktu, że Falcao to człowiek szczególny, wzór dla innych młodych adeptów piłki. Nikt nie odbierze nam tej przyjemności oglądania go w akcji.

** KWOTY TRANSFERU

Milionarios >> River Plate - 425 tys. euro

River Plate>>Porto - 5,43 mln euro

Porto>>Atletico - 40 mln euro

Atletico>>Monaco - 60 mln euro

* PRZYTOCZONE WYPOWIEDZI POCHODZĄ Z AUTORYZOWANYCH WYWIADÓW PRASOWYCH

                                           Kamil Rogólski

Czytaj więcej

Śląsk Wrocław pierwszym kandydatem do walki o utrzymanie

Między Lechem i Legią rozgrywa się wielka walka na transferowym rynku - prawdziwy wyścig zbrojeń. Oba kluby penetrują nowe rynki, ściągają świetne nazwiska (na razie to tylko nazwiska). Tymczasem Śląsk Wrocław wspomaga się 28 - letnim Albańczykiem. Coś tu chyba jest nie tak... 

Śląsk Wrocław to niekwestionowana czołówka w naszej lidze - trudno sądzić inaczej, skoro klub od trzech sezonów nie schodzi z podium ligowych zmagań, a jeden z tych właśnie sezonów kończy zdobytym drugim w historii klubu mistrzostwem Polski. Naturalną rzeczą jest to, że od tego Śląska oczekuje się czegoś więcej. Doskonale znam realia i wiem, że zarząd liczy każdy grosz, a klub jest na utrzymaniu miasta. To chyba oznacza, że czwarty sezon z podium nie jest możliwy.

Przed walką o uniknięcie kompromitacji w europejskich pucharach trener Levy nie otrzyma do swojej dyspozycji żadnych nowych nazwisk. Na liście sprzedanych są arcyważne postaci dla klubu, przecież Kowalczyk odchodzi do Wołgi jako jeden z najlepszych piłkarzy w lidze. Ćwielong odchodzi do Vfl Bochum, aby spróbować swoich sił w Niemczech. Jedyny pozytyw to przedłużenie kontraktu z Sebastianem Milą, czyli ojcem wszystkich sukcesów drużyny. Klub oddaje piłkarzy dosłownie za bezcen i strasznie nieporadnie. Tragikomiczna była sytuacja z Kowalczykiem, kiedy tuż po oficjalnym komunikacie, że obrońca przedłużył kontrakt, pojawia się informacja (również oficjalna) o transferze do Rosji. Można było w grudniu przedłużyć kontrakt z Ćwielongiem, ale pożałowano kasy, i pozwolono, żeby zawodnik odszedł.

W poprzednim sezonie Śląsk radził sobie praktycznie bez napastnika. Diaz to jakaś farsa, Voskampa w ogóle nie było. Przy transferze Holendra 2 lata temu dziwiłem się. Gościa, który strzela kilkadziesiąt bramek na zapleczu Eredevisie nie chce żaden klub nawet z dołu tabeli najwyższej klasy rozgrywkowej w Holandii. Już wszyscy wiemy dlaczego. Na dosłownie kilka meczów do Śląska przyszedł Eric Mouloungui, ale hit okazał się kitem, co nie oznacza, że Gabończyk był zupełnie bezużyteczny. Przyczynił się do awansu do finału Pucharu Polski i miejsca na podium w T-Mobile Ekstraklasie (piękna asysta przy zdobyciu jedynej bramki meczu z Pogonią Szczecin). Biorąc pod uwagę fakt, iż napastnik grał na kontrakcie porównywalnym z Młodą Ekstraklasą, wszystko wyszło in plus. Ale co dalej?

W Śląsku nie ma już żadnego z trzech napastników. Trzeci klub piłkarski w Polsce posiłkuje się 28 letnim Albańczykiem, co budzi w Polsce tylko salwy śmiechu. Nie patrzę na pochodzenie piłkarza. Niech on będzie nawet i ze Sierra Leone, ale niech ma góra 22 lata. Przy kupnie każdego piłkarza zakłada się, że uda się go sprzedać drożej w perspektywie danego czasu. Czy można zakładać, że za rok - dwa uda się sprzedać piłkarza, który dzisiaj ma 28 lat? W dodatku o bardzo wątpliwych umiejętnościach czysto piłkarskich. Sebina Plaku (mam nadzieję, że dobrze napisałem) nie byłoby w Polsce, gdyby nie trener Stanislav Levy i to w tej sytuacji mnie najbardziej martwi. Kiedy czeski trener przychodził do Śląska, bałem się, że w ślad za nim pójdą jego wynalazki ze Skanderbeu Korcza. Niestety, moje obawy okazały się słuszne. Nowy nabytek klubu zaznaczył już na wstępie, że NIE JEST TYPOWYM ŁOWCĄ GOLI, co w tej całej sytuacji wydaje się bardziej kuriozalne niż sam fakt przyjazdu do Polski piłkarza, który kilka lat temu nie dał rady w norweskim Ham Kam.

Oczywiście są jakieś pozytywy. Śląsk Wrocław i tak przez ostatnie dwa lata grał bez napastnika, a i spodziewam się też, że Plaku nie będzie zarabiał zbyt dużo w naszej lidze.

Sam klub idzie w złą stronę. Boję się, że za trzy lata klubu z Wrocławia może już nie być w Ekstraklasie, ponieważ żaden zawodnik z podstawowej "jedenastki" nie niesie za sobą jakichkolwiek nadziei na przyszłość. 

                                                                                                       Kamil Rogólski

Czytaj więcej

Futbol w kolorze "Wściekłej Czerwieni"

W świecie koszykówki rządzi USA. Futbol także ma swoich hegemonów. „Sportem dla mas” włada Hiszpania. Dziś każdy chce być jak oni. Pierwsze miejsce w rankingu FIFA, Mistrzostwo Świata z 2010 roku, a także Mistrzostwo Europy z 2008 oraz 2012 roku. Któż pogardziłby takimi osiągnięciami?

Jest jednak jedna rzecz, bez której to wszystko nie byłoby możliwe. Szkolenie.
 
Bez nauczania młodych zawodników, nie istniałaby hiszpańska piłka. Nie byłoby Xaviego, Iniesty, Raula czy Casillasa. Nie byłoby oczywiście także Messiego…
Doskonały klimat, znakomite przygotowanie fizyczne, ośrodki treningowe na najwyższym, światowym, poziomie, kadry grające tym samym systemem co pierwsza reprezentacja. To wszystko, bez wątpienia, jest składową wszystkich sukcesów kraju z Półwyspu Iberyjskiego.
Dla mnie jednak najważniejsza jest… Mentalność.

Polska chciałaby być jak Hiszpania, chcielibyśmy wygrywać wszystko i ze wszystkimi, nawet kilka miesięcy temu PZPN podpisał z RFEF umowę o współpracy, co pozwala nam czerpać z ich systemu szkolenia. Nikt w PZPN nie zdaje sobie chyba jednak sprawy z tego, że w naszym kraju jest to nie możliwe, właśnie przez nastawienie.

Nad Wisłą każdy młody chłopak chciałby z miejsca stać się dobry jak Messi, piękny jak Ronaldo i bogaty jak Neymar. Nikt jednak nie myśli o tym ile ci zawodnicy pracowali na to co mają, ile litrów potu wylali na boisku, ile godzin spędzili po treningu podwyższając swoje umiejętności.

Dzieciaki w Hiszpanii są inne. Co prawda też rywalizują ze sobą, też chcą wygrywać i stać się najlepszymi, ale ta rywalizacja jest zdrowa. Nikt nie rzuca sobie kłód pod nogi, nikt nie podśmiewa się za plecami z kolegi z drużyny. Razem wygrywają i razem przegrywają. Wskoczą za sobą w ogień.
A w futbolu właśnie to jest najważniejsze. Jedność i oddanie drużynie. Bez tego nie da się wygrać, bez tego nie da się być najlepszym.

La Furja Roja jeszcze długo będzie górować nad resztą stawki, spoglądając z politowanie z najwyższego stopnia podium. Hiszpańskie zespoły latami będą walczyć o najwyższe cele w Champions League. Piłkarze z Półwyspu Iberyjskiego przez dekady dominować będą najlepsze ligi świata.

To szybko się nie zmieni, żyjemy w czasach futbolu w kolorze „Wściekłej Czerwieni”…

Obserwuj @kczyzycki

Czytaj więcej

Reprezentacja Polski rok po meczu otwarcia EURO 2012 kompromituje się w Kiszyniowie - prześwietlenie pierwszej "11"

Mecz z Mołdawią był tylko potwierdzeniem nieudacznictwa piłkarzy. Nawet trudno tu winić selekcjonera Fornalika, bo to piłkarze udowodnili, że w swoim fachu są nikim. Kretyńskie tłumaczenia już do mnie nie trafiają, a przecież trzeba czymś nakarmić głodną sukcesu świadomość zwykłych "januszy". Czy nasza drużyna, która wczoraj wyszła na Zimbru Arena w stolicy Mołdawii rzeczywiście jest taka silna?

Pora na "Podbramkowo" napisać coś o kadrze na podstawie faktów, a nie ślepej miłości. Związek kibica z kadrą przypomina patologiczną rodzinę, gdzie mąż leje żonę, ale ta i tak od niego nie odejdzie. Niestety jest jeszcze coś takiego jak patriotyzm...niestety.

Rozpamiętując przez całą noc przyczyny PORAŻKI Biało-Czerwonych, naszła mnie taka myśl, że może nasza świadomość na temat reprezentacji jest sfałszowana? Może poszczególni piłkarze nic sobą nie reprezentują?

Artur Boruc - W przypadku nieudanego występu zawsze znajduje się dla niego usprawiedliwienie. Z Irlandią zawinili obrońcy, a z Ukrainą i tak nas ratował. Boruc jest niepewny, popełnia błędy. W meczu z Mołdawią po jego fatalnym błędzie powinniśmy stracić bramkę. Ten Boruc to tylko marna podróbka wielkiego bramkarza światowej klasy z lat 2006-2008. Jeśli winimy piłkarzy z pola, też powinniśmy krytykować Boruca, bo bramkarz reprezentacji Polski już tak ma, że powinien dawać coś od siebie ponad przeciętność.

Jakub Wawrzyniak - To jest po prostu zero piłkarskiej jakości. Nawet nie wiem, czy to jest klasa krajowa. Można uznać, że jest znakomitym lewym obrońcą w Ekstraklasie, ale ja na przykład uważam, że dużo lepszy jest od niego Nhamoinesu z Zagłębia. Wawrzyniak jest za słaby na reprezentowanie kraju, a sam zawodnik z kadry nie zrezygnuje. W ofensywie nic, dośrodkować nie umie, a w defensywie daje tyle bezpieczeństwa, co pasy w pędzącym 300 km/h pod prąd samochodzie bez hamulców. Jest słabym piłkarzem i ja nie mam do niego o to pretensji. Tylko nie dziwmy się, ze zawsze na ta stronę posyłają nam po dwóch piłkarzy i nawet San Marino potrafi zrobić nam krzywdę z tej właśnie strony, gdzie jest Wawrzyniak.

Marcin Komorowski - Kolejny legijny wyrobnik wysłany do Rosji. Swoją grą w kadrze nigdy do siebie nie przekonywał, a i w Tereku Grozny przytrafiają mu się takie babole, że aż wstyd. Terek w zeszłym sezonie stracił szansę na puchary właśnie przez słabą obronę, w której grał Komorowski. On ma już prawie 30 lat. Terek Grozny z takimi pieniędzmi kupi na jego miejsce byle kogo, kto tylko się nawinie. Wczorajsza gra to był skandal, granda w biały dzień.

Artur Jędrzejczyk - Wychwalany pod niebiosa piłkarz właśnie przeszedł do FK Krasnodar. "Futboloffi znaffcy" chyba nie nauczyli się, że nasza śmieszna liga, która już w sierpniu żegna się z pucharami produkuje równie śmiesznych piłkarzy. Nic nie ujmując Jędrzejczykowi, stwierdzam, że to kolejny (podobnie jak Komorowski) wyrobnik z Legii, który trafia do Rosji. W FK Krasnodar nawet nie ma co się spodziewać awansu piłkarskiego. W meczu z Mołdawią szybcy pomocnicy mołdawscy kręcili go jak dzieciaka. Po tak słabym meczu sam bym zrezygnował z reprezentowania kraju.

Bartosz Salamon - Najlepszy polski obrońca. Najlepszy polski obrońca, który ledwo się mieści na szerokiej ławce rezerwowych Milanu. Salamon to symbol klęski polskiej piłki reprezentacyjnej. 1. Trener Fornalik stwierdził, że Salamon nie ma doświadczenia, innymi słowy jest za słaby na kadrę. Nie rozgrywa ani jednego spotkania, ale na kadrę jest już w sam raz - czyli nagle przybyło mu mnóstwo doświadczenia, a przecież w AC Milan nawet nie zadebiutował. Porażka Fornalika. 2. Salamon to znakomity przykład tego, że jeśli polski piłkarz chce coś osiągnąć, musi wyjechać jak najszybciej zagranicę, najlepiej już jako dziecko. Porażka polskiego szkolenia. 3. Salamon mimo iż młody i wg. Fornalika niedoświadczony, w dodatku nie gra w Milanie, jest zdecydowanie najlepszym polskim stoperem. Porażka polskiej obrony jako ogółu.

Eugen Polanski - Defensywny pomocnik, który jest tak kreatywny jak pudełko po jogurcie. Świetnie podaje na alibi - do najbliższego zawodnika, nie potrafi grać do przodu, w defensywie przytrafiają mu się błędy. W FSV Mainz go odstrzelili, bo woleli postawić na młodego Niemca i piłkarsko jako klub iść do przodu. Polanski odkąd gra w reprezentacji Polski - nie pokazał nic. Jest słabym piłkarzem, od tak sobie grającym w Hoffenheim, które cudem uniknęło spadku. W Bundeslidze znajdę z 25 lepszych defensywnych pomocników. Czy mamy w Polsce lepszych? Z taką ligą?

Grzegorz Krychowiak - Na początku wydawało się, że mamy polskiego Patricka Vieirę. Z każdym meczem przygasał aż w końcu popadł w zwykłą przeciętność. Jedna z wiodących postaci Reims, które do ostatniej kolejki walczyło o utrzymanie w Ligue 1. Jak słyszę, że miałby trafić do Fulham, to zbiera mi się na politowanie. Nie wiem, czy Krychowiak dałby radę nawet w Championship. Jeśli niepewnego Krychowiaka zestawimy z równie bezbarwnym Polanskim, to objawia nam się pełen obraz klęski polskiej defensywy.

Maciej Rybus - Kolejny polski skrzydłowy, który nie ma nic oprócz szybkości. Nie rozumiem zachwytów nad jego gra w Rosji. Na początku radził sobie nieźle, po czym grał od tak sobie. Potem kontuzja i domniemane zainteresowanie ze strony Dynama Moskwa. Plotka wzięła się stąd, że Piekarski, który jest jego menedżerem był przez chwilę w tym samym hotelu, co drużyna Dynama. Dwie bramki w kadrze i znikoma ilość asyst. Zagrał cztery mecze za kadencji Fornalika: 0:1 Estonia, 1:3 Ukraina, 2:0 Liechtenstein, 1:1 Mołdawia. W tych meczach nie pokazał nic jak i w pozostałych meczach reprezentacji. Forsuje go Piekarski, bo chce za niego zgarnąć kasę.

Adrian Mierzejewski - Według Szpakowskiego zabrakło mu dwóch bramek do tytułu króla strzelców ligi tureckiej. W rzeczywistości zabrakło mu dziewiętnastu, ale kto to ma wytłumaczyć staremu człowiekowi, który ma już problemy z pamięcią.  Mierzejewski jak większość zagrał dobrze tylko w debiucie. Ani nie potrafi strzelać z daleka, ani ze stałych fragmentów, nawet dobre podanie też jest problemem. Najbardziej przepłacony gracz tureckiej Superligi w ostatnich latach jest wrzodem dla działaczy Trabzonsporu. W momencie kiedy Polak przychodził do Turcji, klub był na topie, grał w Lidze Mistrzów. Teraz to zwykły średniak - 9 miejsce  w lidze. I nawet w tym średniaku Mierzejewski jest rezerwowym. Ale oczywiście reprezentant Polski pierwszego sortu. Kolejny wyrobnik, która nie potrafi dobrze nic ze swojego rzemiosła.

Jakub Błaszczykowski - Jeden z najlepszych pomocników na świecie i jednocześnie kapitan polskiej reprezentacji. Nasza drużyna jest na poziomie Łotwy, więc jeden Kuba tutaj niczego nie zdziała. Kto chociaż okazyjnie gra w piłkę, ten wie, że jeśli cała drużyna gra do niczego, to sam niczego nie zdziałasz, choćbyś szarpał za trzech i wypluwał płuca. Jedyny obok Lewandowskiego i Piszczka polski piłkarz, który potrafi zrobić coś z niczego. Reszta to niestety zwykłe piłkarskie drewno i rzemieślnicy w swoim zawodzie.

Robert Lewandowski - Z nim w kadrze jest problem - wiadomo nie od dzisiaj. Nie zdziwiłbym się, gdyby podążył śladem Obraniaka i zrezygnował z gry w kadrze. "Lewy" zawsze się stara, wczoraj zaliczył piękną asystę przy bramce Błaszczykowskiego. Kryje go trzech, leją go po głowie aż w 80 minucie już słania się na nogach. Piłkę wtedy dostaje Krychowiak albo Polanski i gra w poprzek boiska. Ewentualnie Mierzejewski straci piłkę albo odda strzał grożący ludziom, którzy akurat przechodzą obok stadionu. Bardzo Lewandowskiemu współczuję. Ciekawe, co sobie myśli Klopp, gdy ogląda mecze polskiej kadry...

Jeśli przeczytałeś to, co jest powyżej, wiesz już, że wniosek nasuwa się sam. PORAŻKA już wcale nie dziwi. Błagam Cię, drogi czytelniku. Nie wierz telewizyjnym ekspertom, bo to są aktorzy, oni czytają swoją rolę. W TVP jeszcze nigdy nie usłyszałem dobitnej krytyki.

Ironią losu jest to, że dokładnie rok po meczu otwarcia EURO 2012 ponosimy PORAŻKĘ z Mołdawią i definitywnie tracimy szanse na mundial. Ostatni raz z finalistą EURO 2012 wygraliśmy 5 lat temu! Co my w ogóle chcieliśmy osiągnąć na tym turnieju?

                                            Kamil Rogólski

Czytaj więcej